Centella asiatica (L.)
Roślina pnąca lub płożąca, która rośnie na terenach bagiennych, lasach i w pobliżu rzek. Pochodzi z Indii, a jego uprawa do celów leczniczych rozprzestrzeniła się na cały świat. Podobne odmiany występują w Ameryce Południowej, Afryce i Australii.
Używana część
Wykorzystywana jest część nadziemna, czyli liście, łodygi i kwiaty
Składniki aktywne
- pentacykliczne saponiny triterpenowe: azjatykozydy, centellozyd, brahmozyd, brahminozyd i centellosaponiny B, C i D,
- garbniki,
- olejek eteryczny,
- fitosterole: kampesterol, sitosterol, stigmasterol,
- śluz roślinny,
- żywica,
- wolne aminokwasy: alanina, seryna, aminomaślan, asparaginian, glutaminian, lizyna i treonina,
- flawonoidy: kwercetyna i kemferol,
- alkaloid: hydrokotylina,
- zasada gorzka: walerina,
- kwasy tłuszczowe: linolowy, linolenowy, oleinowy, palmitynowy i stearynowy.
Działanie
Ma działanie zabliźniania się ran i wzmacniania naczyń krwionośnych. Skuteczność obu działań tego leku została udowodniona w badaniach klinicznych.
Wskazania
Europejskie Naukowe Stowarzyszenie Fitoterapii (ESCOP) zatwierdził zastosowanie leku z wąkrotka azjatyckiego w przewlekłej niewydolności żylnej, żylakach i gojeniu się ran.
Europejska Agencja Leków (EMA) również zatwierdziła jego tradycyjne zastosowanie w gojeniu ran.
Ponadto istnieją badania naukowe potwierdzające zastosowanie wąkrotka azjatyckiego w niewydolności żylnej, nadciśnieniowej angiopatii żylnej, mikroangiopatii spowodowanej długotrwałymi lotami, mikroangiopatii cukrzycowej, ranach pourazowych i chirurgicznych, oparzeniach II i III stopnia, owrzodzeniach skóry, bliznach, łuszczycy, zapaleniu dziąseł, atopowym zapaleniu skóry, miażdżycy oraz zaburzeniach lękowych i poznawczych, takich jak choroba Alzheimera.
